نمی شود که گلچینی از اشعار فارسی - از هر نوعی- داشته باشی و نام محتشم کاشانی در آن نباشد. دو سه بیت اول معروف ترین ترکیب بندش را هر ایرانی شنیده ولی اصل کار جائی است که کمتر کسی دیده است. به گواهی بسیاری از بزرگان و شعرای نامی ایران، چند بیت از این ترکیب بند فقط با معجزه ممکن است اینگونه سرائیده شده باشند. ترکیب کلمات چنان به هم آمیخته که گوئی از ازل برای چیده شدن کنار هم آفریده شده اند و دست بشر در کار آن نبوده! کوچکترین سکته و هجای بی معنا و نا مانوس در آن نمی توان یافت. این تمجید بدون دخیل کردن مفهوم لطیف و تکان دهنده مذهبی این شعر است که باعث شده بیش از 200 سال بر زبان هر شیعه فارسی زبانی در هر شهر و روستای این خاک جاری باشد. با این وجود می توان حتی بی توجه به جنبه مذهبی شعر، و با وجود آشنا بودن برخی ابیات بارها و بارها آن را خواند و زبان به تحسین گشود. کمتر شخصی با تجربیات مذهبی را می توان یافت که توان به پایان بردن این شعر را با چشمان بی اشک داشته باشد. خصوصا بند های آخر . . .

باز این چه شورش است که در خلق عالم است
باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است
باز این چه رستخیز عظیم است کز زمین
بی نفخ صور خاسته تا عرش اعظم است
این صبح تیره باز دمید از کجا کزاو
کار جهان و خلق جهان جمله در هم است
گویا طلوع می کند از مغرب آفتاب
کاشوب در تمامی ذرات عالم است
گر خوانمش قیامت دنیا بعید نیست
این رستخیز عام که نامش محرم است
در بارگاه قدس که جای ملال نیست
سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است
جن و ملک بر آدمیان نوحه می کنند
گویا عزای اشرف اولاد آدم است
                                            خورشید آسمان و زمین نور مشرقین
                                             پرورده ی کنار رسول خدا حسین
                 * * *

کشتی شکست خورده ی طوفان کربلا
در خاک و خون طپیده میدان کربلا
گر چشم روزگار براو زار می گریست
خون می گذشت از سر ایوان کربلا
نگرفت دست دهر گلابی به غیر اشک
زآن گل که شد شکفته به بستان کربلا
از آب هم مضایقه کردند کوفیان
خوش داشتند حرمت مهمان کربلا
بودند دیو و دد همه سیراب و می مکند
خاتم ز قحط آب سلیمان کربلا
زان تشنگان هنوز به عیوق می رسد
فریاد العطش ز بیابان کربلا
آه از دمی که لشگر اعدا نکرد شرم
کردند رو به خیمه ی سلطان کربلا
                                            آن دم فلک بر آتش غیرت سپند شد
                                         کز خوف خصم در حرم افغان بلند شد
             * * *

کاش آن زمان سرادق گردون نگون شدی
وین خرگه بلند ستون بیستون شدی
کاش آن زمان درآمدی از کوه تا به کوه
سیل سیه که روی زمین قیرگون شدی
کاش آن زمان ز آه جهان سوز اهل بیت
یک شعله برق خرمن گردون دون شدی
کاش آن زمان که این حرکت کرد آسمان
سیماب وار گوی زمین بی سکون شدی
کاش آن زمان که پیکر او شد درون خاک
جان جهانیان همه از تن برون شدی
کاش آن زمان که کشتی آل نبی شکست
عالم تمام غرقه دریای خون شدی
آن انتقام گر نفتادی به روز حشر
با این عمل معامله ی دهر چون شدی
                                             آل نبی چو دست تظلم برآورند
                                          ارکان عرش را به تلاطم درآورند
              * * *

برخوان غم چو عالمیان را صلا زدند
اول صلا به سلسله ی انبیا زدند
نوبت به اولیا چو رسید آسمان طپید
زان ضربتی که بر سر شیر خدا زدند
آن در که جبرئیل امین بود خادمش
اهل ستم به پهلوی خیرالنسا زدند
بس آتشی ز اخگر الماس ریزه ها
افروختند و در حسن مجتبی زدند
وان گه سرادقی که ملک محرمش نبود
کندند از مدینه و در کربلا زدند
وز تیشه ی ستیزه در آن دشت، کوفیان
بس نخل ها ز گلشن آل عبا زدند
پس ضربتی کزان جگر مصطفی درید
بر حلق تشنه ی خلف مرتضی زدند
اهل حرم دریده گریبان، گشوده مو
فریاد بر در حرم کبریا زدند
                                           روح الامین نهاده به زانو سر حجاب
                                             تاریک شد ز دیدن آن چشم آفتاب
               * * *

چون خون ز حلق تشنه ی او بر زمین رسید
جوش از زمین به ذروه عرش برین رسید
نزدیک شد که خانه ی ایمان شود خراب
از بس شکست ها که به ارکان دین رسید
نخل بلند او چو خسان بر زمین زدند
طوفان به آسمان ز غبار زمین رسید
باد آن غبار چون به مزار نبی رساند
گرد از مدینه بر فلک هفتمین رسید
یک باره جامه در خم گردون به نیل زد
چون این خبر به عیسی گردون نشین رسید
پر شد فلک ز غلغله چون نوبت خروش
از انبیا به حضرت روح الامین رسید
کرد این خیال وهم غلط، کار آن غبار
تا دامن جلال جهان آفرین رسید
                                          هست از ملال گرچه بری ذات ذوالجلال
                                         او در دل است و هیچ دلی نیست بی ملال
           * * *

ترسم جزای قاتل او چون رقم زنند
یک باره بر جریده ی رحمت قلم زنند
ترسم کزین گناه شفیعان روز حشر
دارند شرم کز گنه خلق دم زنند
دست عتاب حق به در آید ز آستین
چون اهل بیت دست در اهل ستم زنند
آه از دمی که با کفن خون چکان ز خاک
آل علی چو شعله ی آتش علم زنند
فریاد از آن زمان که جوانان اهل بیت
گلگون کفن به عرصه ی محشر قدم زنند
جمعی که زد به هم صفشان شور کربلا
در حشر صف زنان صف محشر به هم زنند
از صاحب حرم چه توقع کنند باز
آن ناکسان که تیغ به صید حرم زنند
                                             پس بر سنان کنند سری را که جبرئیل
                                              شوید غبار گیسویش از آب سلسبیل
             * * *

روزی که شد به نیزه سر آن بزرگوار
خورشید سر برهنه برآمد ز کوهسار
موجی به جنبش آمد و برخاست کوه
ابری به بارش آمد و بگریست زار زار
گفتی تمام زلزله شد خاک مطمئن
گفتی فتاد از حرکت چرخ بی‌قرار
عرش آن زمان به لرزه درآمد که چرخ پیر
افتاد در گمان که قیامت شد آشکار
آن خیمه‌ای که گیسوی حورش طناب بود
شد سرنگون ز باد مخالف حباب وار
جمعی که پاس محملشان داشت جبرئیل
گشتند بی‌عماری محمل شتر سوار
با آن که سر زد آن عمل از امت نبی
روح‌الامین ز روح نبی گشت شرمسار
                                             وان گه ز کوفه خیل الم رو به شام کرد
                                               نوعی که عقل گفت قیامت قیام کرد
               * * *

بر حرب گاه چون ره آن کاروان فتاد
شور و نشور واهمه را در گمان فتاد
هم بانگ نوحه غلغله در شش جهت فکند
هم گریه بر ملایک هفت آسمان فتاد
هرجا که بود آهوئی از دشت پا کشید
هرجا که بود طایری از آشیان فتاد
شد وحشتی که شور قیامت به باد رفت
چون چشم اهل بیت بر آن کشتگان فتاد
هرچند بر تن شهدا چشم کار کرد
بر زخم های کاری تیغ و سنان فتاد
ناگاه چشم دختر زهرا در آن میان
بر پیکر شریف امام زمان فتاد
بی اختیار نعره ی هذا حسین زود
سر زد چنان که آتش ازو در جهان فتاد
                                              پس با زبان پر گله آن بضعةالرسول
                                               رو در مدینه کرد که یا ایهاالرسول
                * * *

این کشته ی فتاده به هامون حسین توست
وین صید دست و پا زده در خون حسین توست
این نخل تر کز آتش جان سوز تشنگی
دود از زمین رسانده به گردون حسین توست
این ماهی فتاده به دریای خون که هست
زخم از ستاره بر تنش افزون حسین توست
این غرقه محیط شهادت که روی دشت
از موج خون او شده گلگون حسین توست
این خشک لب فتاده دور از لب فرات
کز خون او زمین شده جیحون حسین توست
این شاه کم سپاه که با خیل اشک و آه
خرگاه زین جهان زده بیرون حسین توست
این قالب طپان که چنین مانده بر زمین
شاه شهید ناشده مدفون حسین توست
                                              چون روی در بقیع به زهرا خطاب کرد
                                               وحش زمین و مرغ هوا را کباب کرد
               * * *

کای مونس شکسته دلان حال ما ببین
ما را غریب و بی کس و بی آشنا ببین
اولاد خویش را که شفیعان محشرند
در ورطه ی عقوبت اهل جفا ببین
در خلد بر حجاب دو کون آستین فشان
واندر جهان مصیبت ما بر ملا ببین
نی نی ورا چو ابر خروشان به کربلا
طغیان سیل فتنه و موج بلا ببین
تن های کشتگان همه در خاک و خون نگر
سرهای سروران همه بر نیزه ها ببین
آن سر که بود بر سر دوش نبی مدام
یک نیزه اش ز دوش مخالف جدا ببین
آن تن که بود پرورشش در کنار تو
غلطان به خاک معرکه ی کربلا ببین
                                               یا بضعةالرسول ز ابن زیاد داد
                                            کو خاک اهل بیت رسالت به باد داد
              * * *

خاموش محتشم که دل سنگ آب شد
بنیاد صبر و خانه ی طاقت خراب شد
خاموش محتشم که ازین حرف سوزناک
مرغ هوا و ماهی دریا کباب شد
خاموش محتشم که ازین شعر خون چکان
در دیده اشک مستمعان خون ناب شد
خاموش محتشم که ازین نظم گریه خیز
روی زمین به اشک جگرگون کباب شد
خاموش محتشم که فلک بس که خون گریست
دریا هزار مرتبه گلگون حباب شد
خاموش محتشم که بسوز تو آفتاب
از آه سرد ماتمیان ماهتاب شد
خاموش محتشم که ز ذکر غم حسین
جبریل را ز روی پیمبر حجاب شد
                                               تا چرخ سفله بود خطائی چنین نکرد
                                                  بر هیچ آفریده جفائی چنین نکرد
               * * *

ای چرخ غافلی که چه بیداد کرده ای
وز کین چه ها درین ستم آباد کرده ای
بر طعنت این بس است که با عترت رسول
بیداد کرده خصم و تو امداد کرده ای
ای زاده زیاد نکرداست هیچ گه
نمرود این عمل که تو شداد کرده ای
کام یزید داده ای از کشتن حسین
بنگر که را به قتل که دلشاد کرده ای
بهر خسی که بار درخت شقاوتست
در باغ دین چه با گل و شمشاد کرده ای
با دشمنان دین نتوان کرد آن چه تو
با مصطفی و حیدر و اولاد کرده ای
حلقی که سوده لعل لب خود نبی بر آن
آزرده اش به خنجر بیداد کرده ای
                                            ترسم تو را دمی که به محشر برآورند
                                              از آتش تو دود به محشر درآورند

باید از آقای مهرجوئی بیشتر مطلب بگذارم. این دو خط تامل برانگیز و دلچسب برای حسن شروع:

    بی خیال آن چه گذشت به فردایی فکر کنید که باید ساخت، روزهایی که باید رقم زد؛ کتاب بخوانید، درس بخوانید، نگذارید این ذهن بیچاره، گوشه تنتان خاک بخورد. همین که یاد بگیرید، همین که بفهمید همه چیز عوض می شود، حتی اگر خورشید کم جان باشد، حتی اگر نتابد، حتی اگر حالتان خوش نباشد، همین که می فهمید ، یعنی اینکه برنده اید...

مست و بیخود شده از بوی عزیزترین نشانه آسمانی و باران محبت های بهشتی بی بهانه اش،‌ در این ایام شریفی که ندانستم به استجابت کدام دعای خیر، اینچنین غرق نعمت حضورش شدم، زبان ِ بسته ام باز شد تا طنین "حالا که آمده ای" های زیبای محمد رضا عبدالملکیان که در ذهنم بازی می کرد، بی اجازه او بر زبان جاری شود و بر سر دل گویه های کوچکم بنشیند،‌...

حالا که آمده ای
خشکسالی تمام شده است
با چشمان خیس
زیباتر می بینمت

***

حالا که آمده ای
یک رکعت و دو رکعتش دیگر فرقی نمی کند
مهم قبله است که یافته ام

***

حالا که آمده ای
غصه می خورم
مرا پشت پنجره کوچکی گذاشته اند و
با لیوان آبم می دهند

***

حالا که آمده ای
محتاج تخم کبوتر شده ام
باید برایت بگویم و زبان باز کنم
این "آلکسی تیمیا" بد مرضی است

***

حالا که آمده ای
به اندازه همه قطره هایت کلمه کم می آورم
چقدر مترادف می خواهم
برای: "عزیز"

***

حالا که آمده ای
بمان
تا جوانه هایم را ببینی

***

حالا که آمده ای
آتش ها خاموش شده اند و
سینه ها فقط
لانه کبوترانند

***

حالا که آمده ای
نگران نباش
دانه ای را که کاشته ای
از سینه ام سر در می آورد

***

حالا که آمده ای
دیگر موذن ها از گلدسته ها پائین نمی آیند
همیشه وقت نماز است

***

حالا که آمده ای
قطره ها را می شمارم
تا بدانم
چند دل دیگر برایت، دست به دامان آسمان شده اند

***

حالا که آمده ای
چگونه و کجایش مهم نیست
وقتی می باری
بوی بهشت است که می آید

***

حالا که آمده ای
به قدر خیسی چشمی هم خوب است
وگرنه این صورت سیاه را
سیل هم نخواهد شست

***

 حالا که آمده ای
حق بده چشم از دست و چمدانت بر ندارم
"من از سال های بی باران برایت نگفته ام"

***

حالا که آمده ای
آنقدر بمان
تا ببینی این ماهی بیرون افتاده از تنگ
تنش که خیس شود
چه خوب برایت می رقصد

***

حالا که آمده ای
تازه فهمیده ام
که خدا چگونه بر کوتاه و بلند
یکسان رحمت می بارد

***

حالا که آمده ای
دیگر پنهان نمی شوم
کسی نخواهد فهمید خیسی صورتم از کجاست

***

حالا که آمده ای
بیا دیگر نمازهایمان را
فرادا نخوانیم

***

حالا که آمده ای
مرا ببخش
که همیشه اولین دیدارت با سیاهی صورتم بوده است.
آن روی نازیبا
قصه گوی روزهای بی باران است

***

حالا که آمده ای
این همه صورت خیس و موی پریشان مستم می کند
حالا همه را شکل عاشق ها کرده ای

***

حالا که آمده ای
تمام هویتم پاک می شود
حالا که هستی
"بودن" چه کار سختی است

***

حالا که آمده ای
با تو بودن و در تو بودن را تعبیر می کنم؛
ای رویای شیرین غرق شدن!

***

حالا که آمده ای
خدا هم خوشحال است
دیگر وقتش را نمی گیرم

***

حالا که آمده ای
همه دردهای کوچکم را شسته ای و
جایش یک درد بزرگ کاشته ای
لذتش به این است
که دیگر هیچ طبیبی محرم نیست

***

حالا که آمده ای
دیگر هیچ کاری ندارم
جز آنکه بنشینم و اعجاز سرانگشتانت را بنگرم
با کدام ورد، این همه دانه را شکافته ای؟
ای جادوی شریف رویش

***

حالا که آمده ای
همه یک طرف و این خدای دل شکسته یک طرف
دیگر چشمی ندارم و دلی
تا به سوی او کنم
هر دو را در مسیر آمدنت نهاده ام

***

حالا که آمده ای
قدر چشمانم را می دانم
که تو را نگریسته اند
که تو را گریسته اند

***

حالا که آمده ای

غصه می خورم

دستان کوچکم وسعت لمس همه قطره هایت را ندارند

***

حالا که آمده ای
"هی دست و دلم را نلرزان و هی دلواپسم نکن"
من از این چمدان می ترسم

***

حالا که آمده ای
تو بگو چرا باز هم
روی به آسمان دارم؟

 حسان باقری/ 89-90